A muffled, slight growl shake her awake. A purr … A sound that made her shudder and jump out of bed. Instinctively, she looked around in search of light and, with her hand on the button, pushed gently. There was no light. She wanted to change the light bulb, but she remembered that it would always be dark in this world. The bulbs were dead – they did not have the power that scatters the dark.
In the dark, she went to the old wardrobe, which once, long ago, she smeared with a black paint. The opened door creaked ghastly. She flinched. She waited a moment, not being able to decide what she wanted to do. She should get dressed … Yes. That’s what she should do. In the closet she found only one pair of black pants and one black turtleneck. Why did she always have to dress the same way? And where did all her clothes go? She put on her pants and golf. And once again she was just the element of the dark world.
Very carefully and quietly she left the room and barefoot went down the stairs to the ground floor. The growl drew nigh. She stopped thinking thoughtfully. It must have come from somewhere out of the cellars … Something terrifying has shifted down her back.
Fear…
She started very slowly, shuffling her legs in sad thoughtfulness. The open cellar door creaked horribly, and this squeak, like thousands of tiny pins, stuck in the brain and paralyzed it for a long moment. A quick, too quick heartbeat woke her up.
Fear…
The basement stairs seemed terribly long and at the same time terribly short when she walked down silently. The growl intensified. It came from behind two pairs of closed garage doors and suddenly she was sure that she knew what it was. It was the roar of a chainsaw. A terrifying, terrifying, evil howl.
She wanted to run away. She had to run away, but some inner, decisive voice told her to move forward. It ordered her to open another, creaking door and enter into the darkness so thick that she could not breathe. She was choking in the darkness and felt that if she stayed here longer, she will blackened and never again, no light would brighten her face. It was an evil. An evil so terribly strong, which spread imperiously around.
Suddenly she stumbled over something curled up near the last door. At the ground she heard a small moan. She wanted to lean down and see what it was but then the roar of the saw died down and the door opened. And in the door, surrounded by phosphorescent, black light, something the most monstrous in the world stood, something that no imagination would ever create.
Demon.
The evil radiating from him paralyzed every little, most hidden sense and nerve. The steady motionlessness lasted terribly long. It was an absolute stillness.
The air was still
All elements of life were still
The brain’s work stopped.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
But the demon froze as well, and the motor saw hung at his hand with blood stiffened on the blade. This blood woke up first and wailed from all the splattered walls. And this terrifying wailing woke up the girl’s heart frozen in a stillness. The iris of the eyes widened, causing the pupils to constrict and absorbed some paralyzing vision, sent from the sclera-free, burning evil eyes. The demon emerged from the trance.
The vision that stung the subconscious revealed the element of something that was once human, and now the last particle of man, microscopic and normally not perceptible, cried out from under the thick armor of hellish force. This millisecond-lasting vision disappeared when the brain started to work again and when the pupils and iris of the eyes returned to their original shape. Somewhere in the deepest recesses of feeling remained a thought, or rather a question, that if something so terrifying is only an element of evil, then how terrible must be its core, its essence …
The demon, who was actually just a man trapped in the shell of evil, moved. Something like teeth flashed in the darkness
Fear…
She stood in this black, monstrous cavern, with fresh blood constantly dripping from the walls. She was nailed in place by the power of evil. Teeth brushed in the darkness and the saw blade sparkled red. The monster was finishing work. He finished his task. The roar of the saw was mixed with blood splattering in all directions, with a nauseous, damp odor, with a terrifying, animal howl, and with that impenetrable, heavy darkness.
She was unconscious. The heart worked, the senses worked, but the interior atmosphere paralyzed the brain
Fear…
The question that came out of her frozen mouth was like a distant whisper and it was not her whisper. Something spoke through her:
– Do you have a soul?
And then the dull light broke through the closed door. It seeped slowly through a thin crack and suddenly the Master appeared with the light. Two forces of glances cut through the darkness, and between them a thousand scented sulfur broke, shooting wisps. The Master’s sharp, sharp voice echoed from the walls:
– Everyone has a soul, the question is just what kind of soul …
Fear…
The monster stopped, though the vision blurred in the dark. His saw hung in the air thoughtfully. Dripping blood from the blade made his shoes dirty … He wanted to shake the blood off, but it almost immediately soaked into the leather of the shoes. However, the girl noticed this senseless, childish impulse. Her brain started again interrupted work.
The moment the Monster reached out of the door to pull another victim, the girl took out hairpins, and her hair fell on her back, reflecting the blood of the saw blade. The monster stopped blinded by the glare. He squeezed his eyes in all his strength and shook his head as if trying to free himself from the pain. Irrational pain that stabbed him in the very pupil of the eye. The awful roar cut through the thicket of evil, bounced off the bloody walls and brushed the hair on the head.
Fear…
Fear…
Fear…
The saw fell out of the Monster’s hands, causing a metallic clatter. He collapsed on his knees and punched his fists into his eyes. The braying made mad the smallest bacterium in the room. Everything was crazy. In the last self-defense reflex, the Monster jumped up from the ground and, turning on the saw, blindly waved it in frantic remembrance. As the vibrating blade approached dangerously close to the girl’s carotid artery, she whispered completely unconsciously:
– I love you…
It was not her voice. Something spoke through her, which upset her at first, and soon afterwards the most powerful, hottest feeling of love faded over her body. She felt that she really loved him, every sense, every particle of her body, she felt that she loved him madly. The blade dipped slightly in her neck and the girl’s blood was mixed with the blood of all previous victims, but she felt nothing but love and therefore she whispered again, this time with her own voice:
– I love you…
The saw fell from the Monster’s hands to the ground and smashed into millions of tiny pieces that sparkled and sprayed around the sickly smell of sulfur. Behind the saw, the monster fell to the ground, quivered and froze without feeling. He was dead. The monster was dead.
She touched his nasty face with her hand, kneeling over his body like Eloe*. Salty tears dripped gently and wetted the black, dry face. The face of the Monster who once was a man, and now he was nothing, because the monster will never regain human eyes and human feeling. It can only be powerless, pitying, nothing with a foul face. She gently folded her head on the wide dormant torso and closed her eyes.
Something wonderful woke her. Feeling … The touch of one’s hand, woven into her hair … She lifted her head slowly and the wandering hand dropped limply. Only the warmth in the hair resembled the sensation of touch experienced.
He shook off his long sleep. A cuddly creature with the eyes of a moron. Evil left them, giving way to something childish and stupid. He was worthy of pity. She cried over him and over her love, while his hand searched for some unknown warmth in her hair.
“We have to leave here,” she said fondly as she spoke to a child. He nodded, and a sad, incomprehensible smile strayed on his face. Where should they go? How are they going to get out of hell? She could not comprehend that. She did not know what to do, some part of her feeling died with Monster. Some contaminated by evil part. But she pulled him by the hand and, driven by instinct, walked forward, pulling her legs and the moron behind.
She loved him because he was nothing.
She loved him – because no society, human or animal, would recognize him as his member.
She loved him – because he only had her.
She was everything to him, although he was nothing. These two extremes formed together a whole. They could only be complementary.
She did not notice when they crossed the line. It was only when the reflector caught them and when three of the men attacked her companion, she understood that something was wrong. She defended him with rage because he was a part of her, just as she was part of him. Defending him, she defended herself …
They wanted only one thing from him; removing a few disturbing individuals. He was just supposed to clean up the area. He kept his chainsaw and smiled sheepishly. He did not know what it was. She snatched the saw from his hands and raged it against the ground with rage …
Augeas’s stall was waiting dirty and smelly …………………………………………………………………………………………………….
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….. She could not clean it up. She was too bright soul …
She knew her face was white. She leaned over the well that whispered in the darkness and cried out. Her face was no longer white. It was gray. Just as her companion’s face was not black anymore.
It was gray …
Old story from 2001
*Eloe – is an angel devoted to guarding the exiles and their graves in Siberia. Born from the tear of Christ in Golgotha, she best understands suffering and human error. After the death of Anhelli she guards his eternal peace so that the avenger does not wake him up.
***
Ze snu wyrwał ją przytłumiony, nieznaczny warkot. Jakieś mruczenie… Jakiś dźwięk, który sprawił, że zadrżała i zerwała się z łóżka. Odruchowo rozejrzała się wokół siebie w poszukiwaniu światła i natrafiając ręką na przycisk, pchnęła delikatnie. Światła nie było. Chciała zmienić żarówkę, ale przypomniała sobie, że w tym świecie zawsze będzie ciemno. Że żarówki są martwe – nie posiadają tej siły, która rozprasza ciemności.
Po ciemku podeszła do starej szafy, którą kiedyś, dawno temu umazała czarną farbą. Otwierane drzwi zaskrzypiały upiornie. Drgnęła. Odczekała chwilę, niezdecydowana co właściwie chce zrobić. Powinna się ubrać… Tak. To właśnie powinna zrobić. W szafie znalazła tylko jedne czarne spodnie i jeden czarny golf. Dlaczego zawsze musiała się ubierać tak samo? I gdzie podziały się wszystkie jej ciuchy? Wciągnęła na siebie spodnie i golf. I znów była tylko pierwiastkiem mrocznego świata.
Bardzo ostrożnie i cicho wyszła z pokoju i na boso zeszła po schodach na parter. Warkot przybliżył się. Przystanęła zamyślona. Musiał dobiegać gdzieś z piwnic… Coś przeraźliwego przesunęło się w dół po plecach.
Strach…
Ruszyła z miejsca bardzo wolno, powłócząc nogami w smutnym zamyśleniu. Otwierane drzwi do piwnicy skrzypiały potwornie, a to skrzypienie, niczym tysiące maleńkich szpilek, wpiło się w mózg i sparaliżowało go na długą chwilę. Obudziło ją szybkie – zbyt szybkie bicie serca.
Strach…
Schody do piwnic zdawały się potwornie długie i zarazem potwornie krótkie, kiedy przemierzała je bezszelestnie. Warkot nasilił się. Dochodził zza dwóch par zamkniętych drzwi do warsztatu i była pewna, że wie co to takiego. To był ryk piły motorowej. Przeraźliwe, budzące grozę, szatańskie wycie.
Chciała uciekać. MUSIAŁA uciekać, ale jakiś wewnętrzny, stanowczy głos kazał jej iść naprzód. Kazał jej otworzyć kolejne, skrzypiące drzwi i wniknąć w mrok tak gęsty, że nie mogła oddychać. Dusiła się w tym mroku i czuła, że jeśli zostanie tu dłużej, poczernieje i już nigdy, żadne światło nie rozjaśni jej twarzy. To było zło. Zło potwornie silne, które rozpanoszyło się władczo wokół.
Nagle potknęła się o coś skulonego koło ostatnich już drzwi. Przy ziemi usłyszała cichy jęk. Chciała się pochylić i zobaczyć co to takiego, gdy wtem ryk piły ucichł i drzwi stanęły otworem. A w drzwiach, otoczone fosforyzującym, czarnym światłem, stało coś najpotworniejszego na świecie, coś czego żadna wyobraźnia nigdy nie stworzy.
Demon.
Zło bijące od niego paraliżowało każdy najmniejszy, najbardziej ukryty zmysł i nerw. Przesiąknięty złem bezruch trwał potwornie długo. Był to bezruch absolutny.
W bezruchu tkwiło powietrze
W bezruchu tkwiły wszystkie pierwiastki życia
Praca mózgu ustała.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Ale i demon zastygł w bezruchu, a motorowa piła wisiała u jego ręki z zastygniętą w bezruchu krwią na brzeszczocie. Ta krew zbudziła się pierwsza i zawodziła ze wszystkich zbryzganych ścian. A to przeraźliwe zawodzenie obudziło zastygnięte w bezruchu serce dziewczyny. Tęczówki oczu rozszerzyły się, powodując zwężenie źrenic i wchłonęły jakąś paraliżującą wizję, wysłaną z pozbawionych białek, płonących złem oczu. Oto demon wynurzył się z transu.
Wizja, która zakłuła podświadomość, odsłoniła pierwiastek czegoś, co kiedyś było człowiekiem, a teraz ostatnia cząsteczka człowieka, mikroskopijna i normalnie nie wyczuwalna, krzyknęła spod grubego pancerza piekielnej siły. Ta trwająca milisekundę wizja rozpłynęła się z chwilą, gdy mózg na nowo rozpoczął pracę i kiedy źrenice i tęczówki oczu wróciły do pierwotnego kształtu. Gdzieś w najgłębszych zakamarkach czucia pozostała myśl, czy raczej pytanie, że jeśli coś tak przeraźliwego jest tylko pierwiastkiem zła, to jak potworne musi być jego sedno, jego istota…
Demon, który w rzeczywistości był tylko człowiekiem uwięzionym w skorupie zła, poruszył się. W ciemności błysnęło coś w rodzaju zębów
Strach…
Stała w tej czarnej, potwornej pieczarze, z której ścian kapała nieprzerwanie świeża krew. Była przygwożdżona w miejscu siłą zła. W ciemności błyszczały zęby i iskrzył się czerwono brzeszczot piły. Potwór kończył pracę. Kończył swoje zadanie. Ryk piły mieszał się z bryzgającą na wszystkie strony krwią, z mdlącą, wilgotną wonią, z przeraźliwym, zwierzęcym wyciem i z tą nieprzeniknioną, ciężką ciemnością.
Była nieprzytomna. Pracowało serce, pracowały zmysły, ale atmosfera wnętrza paraliżowała pracę mózgu
Strach…
Pytanie, które wydarło się z jej zastygłych ust, było jak odległy szept i wcale nie był to jej szept. Coś przez nią przemówiło:
– Czy pan ma ducha?
I wtedy matowe światło wdarło się przez zamknięte drzwi. Sączyło się powoli przez cienką szparę i nie wiedzieć skąd, razem ze światłem pojawił się Mistrz. Dwie siły spojrzeń przecięły mrok, a pomiędzy nimi zaiskrzyło się tysiąc pachnących siarką, strzelających ogników. Stanowczy, ostry głos Mistrza odbił się echem od ścian:
– Każdy ma ducha, pytanie tylko jakiego…
Strach…
Potwór zatrzymał się, choć wizja rozmyła się w ciemności. Jego piła zawisła w powietrzu w zamyśleniu. Kapiąca z brzeszczotu krew ubrudziła buty… Chciał ją strząsnąć, ale prawie natychmiast wsiąkła w skórę. Dziewczyna zauważyła jednak ten bezsensowny, dziecinny odruch. Jej mózg znów rozpoczął przerwaną pracę.
W chwili gdy Potwór sięgnął ręką poza drzwi by wciągnąć kolejną ofiarę, dziewczyna wyjęła spinki z włosów, a te spadły na plecy, odbijając blask krwi z brzeszczotu piły. Potwór zatrzymał się oślepiony tym blaskiem. Zacisnął bezwiednie z całej siły oczy i trząsł głową jakby w próbie uwolnienia się spod mocy bólu. Irracjonalnego bólu, który dźgnął go w samą źrenicę oka. Budzący grozę ryk przeciął gęstwinę zła, odbił się od krwawych ścian i zjeżył włosy na głowie.
Strach…
Strach…
Strach…
Piła wypadła z rąk Potwora, powodując metaliczny łoskot. Zwalił się na klęczki i wcisnął w oczy pięści. Wycie przyprawiło o szaleństwo najdrobniejszą bakterię znajdującą się w pomieszczeniu. Wszystko było szalone. W ostatnim odruchu samoobrony Potwór poderwał się z ziemi i włączając piłę, na oślep wymachiwał nią w szaleńczym zapamiętaniu. Kiedy drgający brzeszczot zbliżył się niebezpiecznie blisko do tętnicy szyjnej dziewczyny, wyszeptała zupełnie nieświadomie:
– Kocham cię…
To nie był jej głos. Coś przez nią przemówiło, co ją w pierwszej chwili zdenerwowało, a zaraz później rozpłynęło się po ciele najpotężniejszym, najgorętszym uczuciem miłości. Czuła, że naprawdę go kocha, każdym zmysłem, każdą cząsteczką ciała, czuła, że kocha go do szaleństwa. Brzeszczot zanurzył się nieznacznie w jej szyi i krew dziewczyny zmieszała się z krwią wszystkich poprzednich ofiar, ale ona nie czuła nic oprócz miłości i dlatego wyszeptała jeszcze raz, tym razem swoim własnym głosem:
– Kocham cię…
Piła wypadła z rąk Potwora na ziemię i roztrzaskała się na miliony drobnych kawałków, które iskrzyły się i rozpylały wokół mdlący zapach siarki. Za piłą zwalił się na ziemię Potwór, zadrgał i bez czucia znieruchomiał. Był martwy. Potwór był martwy.
Dotknęła dłonią paskudnej twarzy, klęcząc nad ciałem niczym Eloe. Słone łzy kapały delikatnie i zwilżały czarną, wyschniętą twarz. Twarz Potwora, który kiedyś był człowiekiem, a teraz był niczym, bo potwór nigdy nie odzyska ludzkich oczu i ludzkiego czucia. Może być tylko bezsilnym, budzącym litość niczym o szpetnej twarzy. Delikatnie złożyła głowę na szerokim uśpionym torsie i zamknęła oczy.
Obudziło ją coś cudownego. Uczucie… Dotyk czyjejś dłoni, wplecionej w jej włosy… Podniosła powoli głowę i błądząca ręka opadła bezwładnie. Tylko ciepło we włosach przypominało doznane wrażenie dotyku.
Otrząsnął się z długiego snu. Szpetna istota o oczach kretyna. Zło opuściło je, ustępując miejsca czemuś dziecinnemu i głupkowatemu. Był godny litości. Zapłakała nad nim i nad swoją miłością, podczas gdy jego dłoń szukała w jej włosach jakiegoś nieznanego dotąd ciepła.
– Musimy stąd odejść – przemówiła czule jak przemawia się do dziecka. Kiwnął głową, a na jego twarzy zabłąkał się smutny, niezrozumiały uśmiech. Dokąd powinni iść? Jak mają wydostać się z piekła? Nie mogła tego ogarnąć rozumem. Nie wiedziała zupełnie co ma robić, jakaś część jej czucia umarła razem z Potworem. Jakaś skażona złem cząstka. Pociągnęła go jednak za rękę i gnana instynktem szła przed siebie ciągnąc nogi i kretyna.
Kochała go – bo był nikim.
Kochała go – bo żadne społeczeństwo, ludzkie czy zwierzęce nie uznałoby go za swego członka.
Kochała go – bo miał tylko ją.
Była dla niego wszystkim, choć on sam był niczym. Te dwie skrajności tworzyły razem jakąś całość. Mogły istnieć tylko dopełniając się.
Nie zauważyła, kiedy przekroczyli granicę. Dopiero gdy złapało ich światło reflektora i gdy trzech osiłków rzuciło się na jej towarzysza, zrozumiała, że coś było nie w porządku. Broniła go z wściekłością, bo był jej częścią, tak samo jak ona była częścią jego. Broniąc jego, broniła siebie samą…
Chcieli od niego tylko jednego; usunięcia kilku przeszkadzających osobników. Miał po prostu posprzątać teren.Trzymał piłę motorową i uśmiechał się głupkowato. Nie wiedział co to takiego. Wydarła mu tę piłę z rąk i z wściekłością cisnęła nią o ziemię…
Stajnia Augiasza czekała brudna i cuchnąca…………………………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..Nie mogła jej posprzątać. Była przecież zbyt jasną duszą…
Wiedziała, że jej twarz była biała. Pochyliła się nad szemrzącą w mroku studnią i krzyknęła. Jej twarz nie była już biała. Była szara. Tak samo jak twarz jej towarzysza nie była już czarna.
Była szara…
Stara bajka z 2001 roku
* Eloe – to anioł, który poświęca się strzeżeniu zesłańców i ich grobów na Syberii. Zrodzona z łzy Chrystusa na Golgocie, najlepiej rozumie cierpienie i ludzkie błędy. Po śmierci Anhellego strzeże jego wiecznego spokoju, by mściciel go nie obudził.
